06 Οκτ Αντιοξειδωτικές Ιδιότητες
Είναι γνωστό ότι δραστικά είδη οξυγόνου και ελεύθερες ρίζες συμμετέχουν στην παθογένεση πολλών ασθενειών όπως οι φλεγμονώδεις και νευροεκφυλιστικές ασθένειες, η αθηροσκλήρωση και ο καρκίνος μέσω ανεπιθύμητων οξειδωτικών δράσεων.
Ο οργανισμός προστατεύεται από τις επιβλαβείς αυτές οξειδωτικές δράσεις με την βοήθεια ενδογενών και εξωγενών αντιοξειδωτικών ενώσεων οι οποίες κατά κάποιο τρόπο εξουδετερώνουν τα δραστικά είδη οξυγόνου και τις ελεύθερες ρίζες.
Εξωγενή αντιοξειδωτικά (πχ. η βιταμίνη Ε, η βιταμίνη C, τα καροτενοειδή και οι πολυφαινόλες) μπορεί να προσλάβει ένας οργανισμός μέσω της τροφής του ή με τη βοήθεια πολυβιταμινούχων σκευασμάτων.
Η χρήση των τελευταίων αποφεύγεται από τους καταναλωτές επειδή η χρήση συνθετικών αντιοξειδωτικών που πιθανόν να περιέχεται σ’αυτά μπορεί να προκαλέσουν βλάβες στην υγεία.
Οι αντιοξειδωτικές ιδιότητες της Σπειρουλίνας σχετίζονται κυρίως με την παρουσία σ’αυτήν ισχυρών αντιοξειδωτικών συστατικών μεταξύ των οποίων τα πλέον σημαντικά είναι η πρωτεΐνη φυκοκυανίνη και η φυκομπιλίνη (ή κυανή χρωστική που είναι συνδεδεμένη με την πρωτεΐνη), η βιταμίνη Ε, τα καροτενοειδή, και διάφορες πολυφαινόλες.
Ιδιαίτερης σημασίας στην συνολική αντιοξειδωτική ικανότητα της Σπειρουλίνας αποδίδεται στην φυκοκυανίνη αφού η πρωτεΐνη αυτή βρίσκεται μόνο στην Σπειρουλίνα και όχι σε άλλα συνηθισμένα τρόφιμα και παρουσιάζει μεταξύ άλλων τις εξής ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες:
(α) Εξουδετερώνει αποτελεσματικά πολύ δραστικές οξειδωτικές ενώσεις όπως οι ρίζες υδροξυλίου, οι υπεροξυ- και αλκοξυ-ρίζες, οι ρίζες υπεροξειδικού ανιόντος, το οξυγόνο απλής κατάστασης (singlet oxygen), τα υποχλωριώδη και υπεροξινιτρώδη ανιόντα.
(β) Αναστέλλει ισχυρά και εκλεκτικά το ένζυμο κυκλοοξυγονάση-2 (COX-2), καλύτερα από τις μη στεροειδείς αντιφλεγμονώδεις φαρμακευτικές ενώσεις Celecoxib και Rofecoxib, τα οποία χρησιμοποιούνται ευρύτατα ως αντιφλεγμονώδη και αναλγητικά (**21, **28, 29 ). Πειράματα με κυτταρική δοκιμή σχηματισμού ενδοκυτταρικών ριζών υπεροξειδικού ανιόντος έδειξαν ότι διαλύματα παρασκευασμάτων Σπειρουλίνας, σε φυσιολογικές συγκεντρώσεις, είχαν την ικανότητα να εξουδετερώνουν τις ρίζες υπεροξειδικού ανιόντος που παράγονται από ανθρώπινα λειτουργικά ουδετερόφιλα φαγοκύτταρα και τα οποία σχετίζονται με την δημιουργία φλεγμονής (38).
Aπό πειράματα αποδείχθηκε επίσης η ικανότητα της Σπειρουλίνας να προστατεύει τον οργανισμό από οξειδωτικές βλάβες που επάγονται από φάρμακα (νεφροτοξικότητα, καρδιοτοξικότητα), από μέταλλα (πχ. μόλυβδος, κάδμιο, υδράργυρος) και από ηπατοτοξίνες (πχ. ηπατοτοξικότητα από τετραχλωράνθρακα) καθώς και από οξειδωτικές βλάβες του νευρικού ιστού.
Στην τελευταία περίπτωση, αποδείχθηκε η νευροπροστατευτική δράση της φυκοκυανίνης λόγω της αντιοξειδωτικής της δράσης.
Ως εκ τούτου, προτάθηκε ότι η φυκοκυανίνη μπορεί να φανεί χρήσιμη στην θεραπεία νευροεκφυλιστικών παθήσεων όπως η νόσος του Alzheimer, η νόσος του Parkinson και η νόσος του Hantington (**28, **30).
(**) Παραπομπή στη βιβλιογραφία
